SKIERUJ JEJ REAKTANCJĘ W DOBRĄ STRONĘ

W poprzednim artykule wprowadziłem Cię czytelniku w zagadnienie jakim jest kobiecy „opór”. W tym artykule przybliżę Ci czym są pewne „oblicza” oporu.

Warto zacząć od tego, że w 1966 roku, Jack Brehm, który był uczniem Leona Festingera (Dowiesz się o nim więcej z kolejnego artykułu), opracował teorię reaktancji.

Reaktancja pojawia się wtedy, gdy człowiekowi się coś zakazuje lub nakazuje i to zagraża, ogranicza lub eliminuje swobodę zachowania. Tak, więc jeśli czujemy, że ktoś odbiera nam możliwość wyboru lub ogranicza nasze zachowania to rodzi się w nas wewnętrzny sprzeciw. Reaktancję można porównać do bycia zamykanym w niewoli. Gdy odbierana jest wolność rodzi się naturalne pragnienie odzyskania tej wolności.

Tutaj warto wspomnieć o Efekcie Streisand. Nazwa tego efektu pochodzi od nazwiska amerykańskiej piosenkarki Barbry Streisand.

Pewnego razu zostało zrobione i udostępnione publicznie zdjęcie wybrzeża, aby zobrazować jego zniszczenie. Zdjęcie uchwyciło jednak wielką willę Barbry. Gdy piosenkarka się o tym dowiedział to podjęła próby mające na celu usunięcie tej fotografii. Efektem było to, że zdjęcie przykuło większą uwagę i dotarło do większej grupy odbiorców.

Efekt ten wskazuje na to, że ludzie, gdy są świadomi, że pewne informacje są przed nimi ukrywane to doświadczają silnej motywacji, która popycha ich do działań mających na celu uzyskanie dostępu do owych informacji i ich rozpowszechnienia.

Chodzi tutaj też o efekt „zakazanego owocu”, czyli o to, że jeśli czegoś się ludziom zakazuje to staje się to przez nich bardziej pożądane.

W tym miejscu warto także wspomnieć o tak zwanej Interwencji Paradoksalnej.

Twórcą i mistrzem tej metody był wybitny hipnoterapeuta. Mowa oczywiście o Miltonie Ericksonie.

Pozwól, że opowiem Ci historię o tym jak zrodziła się idea interwencji paradoksalnych.

Zaczęło się to od wyzwania, jakie rzucił Miltonowi ojciec. Młody Milton obserwował ojca jak ten próbuje wepchnąć cielaka do stodoły. Cielak się mocno opierał. Milton patrzył na nieudolnego ojca i zaczął się śmiać. W tym momencie ojciec rzucił mu wyzwanie w stylu; „Skoro jesteś taki mądry to sam go skłoń do tego, aby wszedł do stodoły.”. Milton podszedł do cielaka, złapał go mocno za ogon i zaczął odciągać od stodoły. Cielak tak się opierał, że wciągnął Milton ze sobą do stodoły.

Milton wykorzystał „opór”, jaki stawiał cielak w taki sposób, aby cielak zrobił to, co chciał Milton. Mądre prawda?

Pozwól, że podam Ci tutaj jeden ciekawy przykład z pracy klinicznej Milton, w której Milton wykorzystał interwencję paradoksalną.

Do Miltona przyszła kobieta (ważąca 140kg), która chciała schudnąć. Opisała ona, że stosowała wcześniej rozmaite sposoby odchudzania i gdy tylko osiągnęła cel to się relaksowała i doświadczała nawrotu a wręcz nabierała jeszcze większej wagi niż przed odchudzaniem. Milton poprosił tą kobietę o to, aby zaangażowała się w nietypowe zadanie bez względu jak dziwne będzie się jej wydawało. Kobieta się na to zgodziła. Milton zalecił jej, aby przybierała na wadze tak długo, aż waga pokaże 150kg. Kobiecie się to nie spodobało, ale się zgodziła. Wraz z Miltonem zaplanowała, co będzie jadła, kiedy będzie czas na przekąski itd. Kobieta protestowała, ale wykonywała zalecenia Miltona aż w końcu stanęła na wadze i waga pokazała ponad 150kg. W tym momencie Milton powiedział jej; „Teraz możesz się już zrelaksować.”. To sprawiło, że zaczęła ona tracić na wadze i efekt jojo poszedł w przeciwną stronę.

Milton twierdził, że w konflikcie, jakiego doświadczała kobieta jej siła woli wygrywała tylko na początku. Finalnie wygrywał jej opór. Uznał on, że dynamizm oporu był silniejszy niż kierowanie się w stronę pożądanej zmiany (schudnięcia), więc stworzył nowy i paradoksalny cel, który mógł zostać osiągnięty w krótkim czasie dzięki sile woli, co jednak w dłuższej perspektywie skutkowało tym, że ta siła woli została wytrącona przez silniejszy opór.

Milton podczas przygotowywania interwencji psychoterapeutycznej starał się wykalkulować, co u człowieka determinuje zmianę. Mianowicie zastanawiał się czy to siła woli wygrywa czy opór względem zmiany. Jeśli dochodził do wniosku, że siła woli przegrywa z oporem to wdrażał interwencję paradoksalną, która polegała na nakierowaniu siły woli na niepożądane zachowanie. Milton robił tak, dlatego że uważał, iż siła woli przegra z oporem i opór przyczyni się do zmiany niepożądanego zachowania na pożądane.

I teraz możesz się zastanawiać;

„Ale jak to wszystko wiąże się z interakcjami z kobietami?”

Oj wiąże się i to bardzo, ale nie sposób tutaj wszystkiego opisać.

Napiszę tylko, że mężczyźni, którzy wzbudzają kobiecy „opór” i nie radzą sobie z kobiecym „oporem” mają niską tolerancję na odbieranie im swobody działania. To znaczy, że łatwo jest wzbudzić u nich reaktancję. Tacy mężczyźni mają także tendencję do wzbudzania w kobietach reaktancji, z którą nie umieją sobie poradzić. Ponadto kompletnie nie umieją oni wykorzystywać „oporu” ze strony kobiety w taki sposób, aby kierował on kobietę w ich ramiona. Zamiast tego wzbudzają taki „opór” w kobiecie, że zrażają kobietę do siebie.

Z drugiej strony mężczyzna, który umie rozbrajać „opór” nie reaguje automatyczną reaktancją, gdy kobieta próbuje go ograniczać. Taki mężczyzna szanuje autonomię kobiety i wierzy w to, że kobieta posiada niezbywalne prawo do wolności i mówienia; „Nie”. Taki mężczyzna wie także jak zapobiegać reaktancji, radzić sobie z nią, gdy wystąpi i wykorzystywać ją w odpowiedni sposób.

Przedstawiłem Ci tutaj wierzchołek góry lodowej opisując dwa oblicza kobiecego oporu.. W następnym wpisie opisuję kolejne oblicza kobiecego oporu, jakim są…

Pozdrawiam
Konrad (Adventurer)